Dovrefjell na zawsze mieszkasz tu <3
Początek podróży jest dla mnie najprzyjemniejszy. Początek jest wtedy, gdy w głowie pojawia się zamysł, zaczynamy o tym rozmawiać, przygotowujemy się i ja już podróżuję. Jestem taką „wizyjną” osobą, że snucie wizji, śmiganie po trasie podróży, w której fizycznie mnie nie ma, przynosi mi bardzo dużo przyjemności.
NIE
U mnie podróż zaczęła się od postawienia granicy, powiedzeniu NIE i wzięciu za siebie odpowiedzialności. Nie, nie będę tu pisać o wychowaniu dzieci, sprawa w ogóle dzieci nie dotyczyła. Sprawa, która mnie zaangażowała w momencie, gdy padałam ze zmęczenia, przygotowując dom, auto, siebie, dzieci, koty, telefony, ogród, jedzenie – do podróży. Jakie to było ciekawe, jeszcze w takim momencie moja głowa potrafiła zatrzymać mnie i wyprodukować parę fajnych wizji, co się stanie jeśli odmówię, czyli postąpię tak, jak czuję. Otóż: będę człowiekiem bez serca, zimną suką, zachowam się obrzydliwie, tak się nie robi…. A co, gdy powiem tak? Będę wkurzona, ot co. I będę miała prawo narzekać, zrzędzić… Te strony już znam, wybieram się w inne.
Powiedziałam NIE. I to totalnie mnie podpaliło, achch, uwielbiam podróże! Nagle moje skurczone, zmartwione pole rozszerzyło się na cały świat, wszystko leżało u moich stóp. Tak ma być!
Ruszyliśmy
Pierwszy raz pod namiotem z rodziną, w Norwegii. Zmęczeni, styrani już na wstępie. Czemu my to sobie robimy? Coś nam każe w ten sposób zbliżać się do różnych ważnych rzeczy. Pierwsza ważna rzecz to był przystanek ze spontanicznym spacerem do rwącej rzeki. Dzieci bawiły się flakami ryby, a my nie robiliśmy zdjęć telefonem. To wystarczyło, by zobaczyć, że dążymy się rejony komarowe, że łąki to bogaczki, a my możemy podziwiać ich blask i kolory, że zrobiliśmy super jedzenie, a zapomnieliśmy lampki do namiotu, tylko czy będzie potrzebna? No nie będzie 🙂 Jesteśmy na północy, tu słońce oświetla noce latem.
Jak zacząć od Dovrefjell?
Najpierw trzeba zrozumieć, że to rejon dla ciebie. Ja zrozumiałam to, kiedy przejeżdżaliśmy tamtędy w kwietniu. Dovrefjell to płaskowyż, podobny do finnmarkowej viddy (najpółnocniejsza północ Norwegii, przy morzu Barentsa). Podobny, ale inny! Pełen krzaków, wiatrów, jezior, strumieni, mchów, chrobotków, skał pokrytych pięknymi kolorami. Mieszkają tu woły piżmowe! Przede wszystkim, Dovrefjell to przestrzeń, w takich miejscach lubię być, oddychać. Szaleję z miłości do Dovrefjell!
Wiadomo więc, że Dovrefjell. Na pierwszym zjeździe okazuje się, że znowu my to jesteśmy prawdziwymi dziećmi szczęścia. Mamy namiot! A cały parking zapełniony wygodnymi kamperami. Przy głównej drodze w Norwegii…. E6. A my pakujemy plecaki, o czym powinien być osobny post, i idziemy w dzicz. Ja szaleję z miłości przy każdym kolejnym krzaku, przy każdym kolejnym kamieniu.
Wyskakuj z młyna
W małej rodzinie na pierwszych wakacjach pod namiotem panuje chaos. Trudno sprostać wszystkim potrzebom i pragnieniom, które się w niej kotłują, gdy przewodnikami jest dwoje dorosłych – bardzo zmęczonych i spragnionych ciszy ludzi. Dzieci są każdym żywiołem naraz i to, co u nas w środku powoli się dogotowuje, to co u nas się poddusza, u dzieci jest od razu na wierzchu i jest mocą, która robi wrażenie i która każe działać, żyć, babrać się materii. Mniej poetycko oznacza to wysadzanie na kupę, siku, mycie buzi, rozbieranie, ubieranie, podnoszenie, stawianie, przytulanie, a nade wszystko słuchanie, patrzenie, słuchanie, patrzenie…
Nasz opór, by wykonywać pracę, którą należałoby rozdzielić między kilkoro dorosłych, tylko wzmaga chaos, konflikty i hałas. To z kolei dokłada nam do zmęczenia, układ nerwowy drażniony niemiłosiernie hałaśliwymi bodźcami sięga po maczety i ani się obejrzawszy kręcimy się w iście diabelskim młynie. Uczymy się wyskakiwać.
Gdy wszyscy zaśniemy, pogryzieni przez meszki i komary, które w zimnych rejonach lubią z przytupem świętować krótkie lato, przychodzi czas na sny, w których spotykam przyjaciółki, zachodzę w ciąże, odwiedzam bezpieczne, ciche krainy, obfite w życzliwych ludzi.
Rano, udaje mi się wstać przed młodszym dzieckiem, męża i starszego synka już nie ma, poszli gdzieś odkrywać tę przepiękną krainę. A ja wprawiam w ruch obolałe ciało (spanie na ziemi, nawet jeśli dzieli mnie od niej fajna samopompująca mata, to nie jest dla mnie optymalny wypoczynek), trening mobilności z widokiem na góry, krzaki, jezioro. Dobry początek dnia!
Potem królewskie śniadanie, bo my lubimy jeść po królewsku nawet w dziczy – omlety na maśle ze śmietaną, masłem orzechowym i jagodami, gorąca herbata…
„Gorąca” miłość
Gdy dzieci idą bawić się na hamak, nie wytrzymuję i lecę jak ćma do ognia do zimnego jeziora. Uwielbiam wodę, gdy czuję, że muszę wejść do wody, wchodzę, kiedyś sporo się zastanawiałam i wynikiem tego nigdy nie wchodziłam – bo zawsze wychodziło na to, że to bez sensu.
Dziś myślę: „I dobrze. Bez sensu. Lecę do ciebie jeziorko, będziemy się kochać”. Wskakuję naga, jezioro jest lodowate, więc przeżycia podobne do narkotycznego haju gwarantowane. Po pierwsze w takim momencie jednoczę się z wodą do tego stopnia, że każda moja komórka przypomina sobie, że w większości jest wodą i właśnie wracamy do domu. Po drugie widzę każdą najmniejszą cząsteczkę w moim ciele, wszystko jak na dłoni, bo organizm dostaje mocny sygnał: żyj, bo jest, kurwa, zimno. Napiszę wam kiedyś więcej, ale może w sumie nie ma po co, bo wy zaraz sami spróbujecie, prawda?
A potem, co tu mówić. Jest za pięknie. Mam tak rozruszaną chemię w ciele, że jestem chodzącą kulą szczęścia, rozgaszczam się w Dovrefjell, zmywam naczynia w jeziorku – chrobotek jako zmywak, jałowiec do szorowania patelni, myję zęby dzieciom, w ogóle świat mi niegroźny, mimo że wieje i lecą na nas czarne chmury. To nic! Teraz jestem najbogatsza i co zechcę się dzieje.
Ten tekst napisała Zosia – miłośniczka Dovrefjell, miłośniczka jezior północnych, północna dusza, która sprowadziła do Norwegii ciało, a ono teraz kocha się z zimnem. Północna wiedźma. Wie na przykład, że sosna… zresztą… kiedy indziej o tym.